حماسه ی آبادانی ها در حیرت متروپل/ مردم مرهم زخم هایشان شدند

در قیامت ما از هراس عذاب از خویشتنمان می گریزیم و اینجا نمی توانست قیامت باشد.

اینجا همه به سوی هم می دویدند و کسی از کسی دیگر در گریز نبود.

نه اینجا نمی توانست قیامت باشد، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی : متروپل فرو ریخت، همه چیز در کمتر از صدم ثانیه اتفاق افتاد و خاک ها فروننشسته، آه ها بلند شد.

مادری، پسرش را و همسری، زنش را و خواهری، برادرش را در چنگال های به هم فشرده ی تیرآهن های متروپل در حال جان دادن می دید و کاری از دستش برنمی آمد.

صدای ناله از طبقه های زیرین به گوش می رسید: م م م م ادر، م م مادر، مادر.

و تَرک ها هر لحظه عمیق تر می شد تا کوبش دمام و سنج، نجوای موزونِ حزن ناموزون مادری پیچیده به تناقض مرگ و امید شود.

اما ناگهان، در هجوم خاک ها و تکه های فروریخته ی بدن بزک شده ی متروپل، رگ های آبادان به سوزن ها لبخند زد و گرمای خونی سرخ، کیسه های مِهر را پر کرد تا این بار آبادانی ها در مخرج مشترک آغوش رگ هایشان بمیرند و زنده شوند! صف، طولانی تر از انتظارها بود و رگ ها در انتقال خون، جاری شد تا نفس ها در عزای اندوهی که شانه ی کوه ها را هم به رعشه انداخته بود، با هم به شماره بیفتد.

کوچه های منتهی به قتلگاه متروپل، غلغله بود.

دیگر فرقی نداشت شب است یا روز؛ هوا خاک است یا صاف؛ چشم ها اشک است یا لبخند؛ چون بند بند همه ی دل ها با هم و ناگها�