چطور خانوادگی خطبه غدیر بخوانیم

از یک جایی به بعد، حقیقتا ترسیدم.

احساس کردم به در و دیوار زدن های من و همسرم برای تربیت بچه ها، هیچ تضمینی نمی دهد که فرزندانمان در مسیر حق قرار بگیرند و در این مسیر بمانند.

- گروه زندگی، مژده پورمحمدی: من یک مادرم.

نگرانی برای آینده بچه ها، چیزی است که تقریبا همه پدر و مادرها آن را تجربه می کنند.

اما من از یک جایی به بعد، حقیقتا ترسیدم.

احساس کردم دستم به جایی بند نیست.

احساس کردم به در و دیوار زدن های من و همسرم برای تربیت بچه ها، هیچ تضمینی نمی دهد که فرزندانمان در مسیر حق قرار بگیرند و در این مسیر بمانند.

حتی از عاقبت خودم هم ترسیدم.

فهمیدم که جز توسل و توکل واقعی و سپردن خانواده ام به عنایات الهی، کار دیگری از دستم بر نمی آید.

احساس کردم تنها کاری که می توانم بکنم این است که همه مان برویم زیر چتر حمایت پدر امت.

من، خانواده ام، نسلم، همه مان برویم در پناه ولایت علی ابن ابیطالب و برگزاری جلسه خطبه خوانی غدیر، برایم نمادی از این تمسک شد.

بچه ها که بزرگتر می شدند، احساس مادری من هم گسترش پیدا می کرد.

من با یک عاطفه مادرانه، همه انسان ها را در دایره ولایت علی و پناهنده به حصن حصین او می خواستم.

لحظه تصمیم دغدغه دین و مذهب هم نقطه اتکاء دیگری برای پافشاری بر این آیین هر ساله است.