اینجا کافیست «اشاره» کنید/روایتی از یک کافه منحصر به فرد!

گروه استان ها- سمیه محرمی، کمتر دوست داشت بین بچه ها باشد هیچکس با او به مهربانی صحبت نمی کند همیشه گوشه گیر و منزوی بود چون بچه ها عادت کرده بودند حرف زدنش را به سخره بگیرند، هر چند آن میان بودند کسانی که درکش کنند و با زبان مهربانی با او همکلام شوند.

روزهای سختی بود، بیشتر اوقات ساکت و کم حرف تا روزها بگذرد و بزرگتر شود، خانه نشینی اجباری او را حسابی هنرمند کرده بود از هنرهای نوین تا صنایع دستی را حسابی بلد بود و به قول قدیمی ها از هر انگشتش یک هنر می بارید ولی حتی برای فروش و عرضه آن هم سست بود و دل نگران.

هر چه بزرگتر می شد دردهایش هم با او بزرگتر می شد تا اینکه آشنایی با آدم هایی شبیه خودش رنگ دنیایش را عوض کرد، وقتی می دید با مشکلاتش در این دنیا تنها نیست و آدمهایی از جنس خودش و مشکلاتش هستند، ادامه تحصیل داد و عاشق شد و مادر و در همه این مراحل اجازه نداد معلولیتش او را محدود کند و همواره به فکر رشد و شکفتن بود.

  زیبای پر قصه و غصه می نشیند لب حوض درست مثل کودکی هایش همان روزهایی که به خاطر لکنت زبانش کمتر از خانه خارج می شد و بیشتر وقتش را سرگرم چند ماهی گُلی ته حوض می کرد و دنبال کردن ماهی ها با دست بزرگترین تفریح و بازیش در روزهای داغ تابستان بود، به رسم عادت با هزار و یک فکر باز همان کار را تکرار می کرد که صدای همکارش رشته