سردار! تو چه کردی که «فتنه» از نامت هم در هراس است؟

زمان و مکان را در هم می پیچم و با یک فرود اضطراری حول و حوش ساعت 16 پنجشنبه 16 مهر سال 94 به وقت حلب به نظاره می نشینم؛ درست در جاده خناصر – اثریه جنوب شرق حلب، دم دمای کمانه آتش و اصابت به خودروی ابووهب.

همان وقتی که بازدید و شناسایی مناطق دست تکفیری ها و کمین دشمن، نسخه شهادتش می شود و از ناحیه چشم و سر آسیب جدی می بیند، همان وقتی که در قنوت نماز عشق، آیه شهادت نجوا می کند و بی تردید ماموریت پشت ماموریت را فرماندهی، دقیقا همان زمان آل علی سکه حبیب حرم به نامش ضرب می کند و دست آخر ساعت 8 شب جام شهادت را می نوشد و به یاران دیرینه اش می پیوندد.

  با جابه جا کردن روز و ماه و سال در پی رمز و راز  پنج شنبه 16 مهر ساعت 16 می روم، یعنی حکایت حکم عاشقی در دی ماه سال 90 و فرماندهی راهبردی سوریه؛ در بحبوحه ای که بیش از 75 درصد سوریه در اشغال تروریست های مسلح بود و فقط 25 درصد از آن دست حکومت مرکزی باقی مانده بود.

آن وقت ها حاج حسین همدانی دلیل حضور ایران در بحران سوریه را با تعبیری از امام خامنه ای(مدظله العالی) پاسخ داده بود: سوریه تنها کشوری است که در جبهه مقاومت باقی مانده و تنها کشوری است که علیرغم تمام تلاش های آمریکایی ها و اروپایی ها و کشورهای عربی، حاضر نشد با رژیم اشغال گر قدس مذاکره کند.