حاضریم با امام حسین (ع) باشیم؟

چقدر مطمئنیم که اگر سکه های طلای سرخ را دیدیم حسین (ع) را نفروشیم؟ ما چقدر مطمئنیم که گردن هایمان آماده ی تیزی شمشیرند؟ آیا مطمئنیم که از هجوم سی هزار نفری سپاه شیاطین نمی ترسیم؟ آیا مطمئنیم که وقتی تیر به گلوی علی اصغر می زنند بچه مان را بغل نگیریم و پا به فرار نگذاریم؟ - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس؛ حنان سالمی در یادداشتی نوشت: می نشینیم در روضه، مداح شور می گیرد، اشک می شویم، بر سینه می کوبیم و بلند بلند یا لیتنا کنا معکم می گوییم؛ یعنی ای کاش با شما بودیم یا حسین (ع) ، ولی مگر چقدر از خودمان مطمئنیم که این آرزو را بر لب می رانیم؟ چقدر مطمئنیم که اگر سکه های طلای سرخ را دیدیم حسین (ع) را نفروشیم؟ ما چقدر مطمئنیم که گردن هایمان آماده ی تیزی شمشیرند؟ آیا مطمئنیم که از هجوم سی هزار نفری سپاه شیاطین نمی ترسیم؟ آیا مطمئنیم که وقتی تیر به گلوی علی اصغر می زنند بچه مان را بغل نگیریم و پا به فرار نگذاریم؟ کوفی ها که از قبیله ی جن ها یا ملائک نبودند، نه؛ آن ها آدمیانی بودند چون ما و شاید شجاع تر از مایی که حتی تیزی شمشیر و زخمش را به چشم ندیده ایم.

مردان کوفه شجاع بودند، جنگجو بودند، اصلا کوفه اساس تاسیسش یک شهر نظامی بود، زن های کوفی با دست خودشان، همسران و پسران و پدرانشان را همیشه برای جنگ آماده می کردند، این آدم ها با جنگ و خون و شمشیر غ